Torbinho's Zwanenzang

Na 20 jaar KV Bonheiden lijkt het me aangewezen om hier mijn zwanenzang neer te pennen.
Op 6 jarige leeftijd liep ik school aan de Rijksbasisschool te Bonheiden (remember Janssens?). Op een gegeven moment krijgen we een papier om thuis te laten lezen. Het was een blad waarop de lokale voetbalclub, KV Bonheiden genaamd, sportieve leerlingen uit het eerste leerjaar vroegen om eens een kijkje te komen nemen naar een training van de leeftijdsgenoten. Misschien vind je het wel leuk ... En zo geschiedde. Op een woensdagnamiddag ging ik naar de training kijken. De trainer van toen, de Bonheidense legende, Maurice (potteke pis, potteke kak, almenak! - Nee, mannekes! Potteke pis, potteke kak, kalender) Cloetens kreeg dit in de gaten en spoorde me gewoon aan om direct mee te trainen. Geen kledij meegebracht natuurlijk en in m'n floere broekske werkte ik m'n allereerste training af. Ik herinner me Christophe Verrijdt (die volgend jaar terug de oude stal zal vervoegen) en Wim Teugels (inderdaad de jonge broer van) als smaakmakers van de ploeg. Hier begon wat later iets enorm moois zou worden ... m'n carrière bij KV Bonheiden.
Duiveltjes ... het onbezorgd plezier hebben aan voetballen. Met ouders die zich het spel veel meer aantrokken dan de spelers zelf. Bij die duiveltjes stond ik zelfs nog een jaartje als doelman tussen het wit doelhout. Ik dacht zelfs dat ik m'n eerste voetbalschoenen nog van de club heb gekregen; zwarte diadora's met een fluogroen merkteken aan de zijkant.
Niet zonder succes werd het jaar als doelman afgerond, maar ik vond het leuker om echt veldspeler te zijn. Later werd die plek in het doel opgevuld door ene Glenn Deliège, naar mijn mening nog steeds één van de beste doelmannen die Bonheiden ooit in z'n jeugd had.
Tijdens de dienstjaren als jeugdspeler weet ik heel zeker dat elk jaar opnieuw het herdenkingstornooi René Wittocx ( het Paastornooi) een topweekend was. Vroeger het meest leuke tornooi om aan deel te nemen, nu het meest leuke tornooi om naar te gaan "kijken".
Op m'n laatste Paastornooi, zoals iedereen weet is dat dan als scholier, mocht onze ploeg als laureaat de beker in de lucht steken. In de finale stuurden we het grote VW Hamme (toen nog 4e klasse) met hun provinciale ploeg met 3-0 terug naar huis. Onze toenmalige trainer, Alain Wittocx, moest daarop toch een traantje wegpinken omdat dit de eerste maal was dat hij het herdenkingstornooi aan zijn grootvader als trainer won. Zelf heb ik dit niet gezien, maar Maarten Vanderborght (ofwel de Mette van De Roos), toenmalig ploegmaat, wist me dit te vertellen. Het Paastornooi was niet het enige tornooi dat we dat jaar winnend afsloten. Enkel in de voorbereiding strandden we op 1 tornooi op een 3e plaats, de 3 andere tornooien die we na het seizoen speelden sloten we winnend af. Waaronder ook het tornooi in Ria Westdorpe, dit als enige deelnemende ploeg uit België aan het tornooi in Nederland. Dat we dat jaar die tornooien wonnen was ook geen verrassing. In de aanloop naar die tornooien speelden we dat voetbalseizoen ook nog eens kampioen! In dat seizoen bij de scholieren was onze grootste concurrent ... raar maar ongelooflijk waar ... SK Heffen (het ongeloof stijgt ten top bij Frank Verlinden). We sloten het seizoen zelfs met evenveel punten af. De kampioenenploeg van KV Bonheiden bestond uit klinkende namen: Christophe Verrijdt, Wim Teugels, Steven Lambrecht, Bart Vermijlen, Tom Van Loon, Robin Matthijs, Maarten Vanderborght, Glenn Deliège, Kurt Sierens ... Dat seizoen werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan de wedstrijden van de VACLA - Mechelse selectie. Na dit succesjaar kreeg ik de vraag om naar de provinciale juniors van 3e klasser Rita Berlaar te vertrekken. Op dat aanbod ging ik echter niet in (wat naderhand een goede beslissing bleek te zijn. Rita Berlaar ging het daaropvolgend jaar in vereffening en startte opnieuw in 4e provinciale). Wat ik vooral onthoud is dat in het voetbalseizoen '97-'98 KV Bonheiden de gewestelijke scholieren reeks G won!
In die reeks stond ook Wavria. Later zou de trainer van die scholierenploeg van Wavria opnieuw in m'n leven terecht komen ... Het toeval wil dat de vader van mijn vriendin, Marijke, dat jaar de scholieren van Wavria trainde. De wereld is ongelooflijk klein.
Tijdens m'n loopbaan bij Bonheiden zijn er onnoemelijk veel memorabele momenten. Denk ik maar aan het jaar dat Bart Van Dessel dé topspeler van Bonheiden was en onze eerste ploeg naar 2e provinciale wist te brengen. Degraderen is dan weer een minder goeie zaak, maar een voordeel ervan is, is dat je weer makkelijker naar boven kan kijken en opnieuw kan opgaan. Via een eindronde bijvoorbeeld. Daar heeft men het enige echte Yellow-Blacks Army leren kennen. Mooie momenten. Hopelijk kan Bonheiden het ook dit jaar via de eindronde waarmaken.
Een ander onvergetelijke dag bij Bonheiden was een vriendenmatch van onze eerste ploeg tegen KV Mechelen. Na de wedstrijd kwamen de KVM-spelers nog iets drinken in ons chalet. Patrick Goots, Bart Van Zundert en vooral Dirk Huysmans leerde ons allereigenste Tinneke kennen. Tinneke hield er een handtekening van Huysmans op haar buik op na.
Bij Bonheiden mocht ik zelfs een jaar provinciaal spelen, vorig seizoen, met onze huidige trainer. Het lot was ons niet gunstig gezind, want het bleek een rampjaar te worden ... Nog nooit in m'n leven had ik meegemaakt hoe het was om forfait te moeten geven omdat we een acuut spelerstekort hadden. Dit was zelfs voor geheel KV Bonheiden nieuw. Dit stemde tot nadenken, maar na overleg met onze T2 besloten we elkaar nog 1 extra jaar bij Bonheiden te geven. Wat ook gebeurde.

Provinciaal spelen was al bij al een enorme ervaring. Maar toch denk ik dat het seizoen '06-'07 me het meest zal bijblijven. Een seizoen met veel emoties. Een seizoen met een zware blessure. Een seizoen met een kampioensdroom. Maar vooral een seizoen waar ik vrienden voor het leven heb gemaakt ...
Volgens mij was dit seizoen één van m'n leukste in m'n (voorlopige?) geschiedenis bij Bonheiden en ik denk, neen, ik weet zeker dat de broers Verlinden daar een enorm groot aandeel in hebben gehad.
Ik wil graag IEDEREEN van de ploeg enorm bedanken voor een fantastisch jaar. Met enorm veel trots heb ik wedstrijd na wedstrijd die groene kapiteinsband gedragen, waar ik met snijdend veel pijn in m'n hart afscheid van zal moeten nemen. Nog nooit ben ik zo fier geweest op mijn medespelers en het afgelopen weekend is daar getuige van.
De kader met de ploegfoto hier helemaal bovenaan, die ik van jullie mocht ontvangen, is zowat het allermooiste geschenk dat ik in m'n leven al gekregen heb. Ik hoop dat ik van het ongeluk gespaard zal blijven, maar moest m'n huis ooit in brand staan, dan is het na Marijke die fotokader dat ik het eerst zal redden. Jullie hebben voor eeuwig een plek in m'n hart veroverd.
Bedankt voor alles, gasten!
Ik zal dit seizoen nooit vergeten ...